มีพระอยู่องค์หนึ่งท่านอยู่ที่วัดแร้นแค้นมากๆๆ

ท่านต้องสร้างวัดเอง จึงเริ่มก่อกำแพง

ทั้งๆๆที่ท่านมะเคยทำเลยในชีวิต

การก่อกำแพงที่คุณมองว่า แค่เอาอิฐวางเอาปูนใส่นั้น

แท้จริงแล้ว มันยากนะ เพราะว่าจะทำยังไงให้มันตรง

เท่ากันหมด พอพระท่านก่อกำแพงเสด ท่านเห๊นว่า

ตรงกลางของกำแพง มีอิฐอยู่ 2 ก้อนที่มันมะตรง

มันนูนออกมาจากอิฐก้อนอื่น ครั้นจะรื้อก้อมะได้

เพราะค่าใช้จ่ายมันแพง ทุกครั้งที่ญาติโยมมาที่วัด

อาตมาจะรู้สึกอับอาย มากเวลามีคนจ้องไปที่อิฐสองก้อนนั้น

จนกระทั่งวันนึง มีผู้ชายแก่คนนึงมาที่วัด แล้วมองไป

ที่กำแพงอันนี้ ชายแก่พูดว่า..กำแพงนี้สวยดี

อาตมาถามเค้าด้วยความตกใจว่า ลืมใส่แว่นมาเปล่า

คุณไม่เห๊นหรอว่ามันมีอิฐสองก้อนที่วางไม่ดีจนกำแพงนี้

ดูไม่ดี คำพูดที่ชายแก่ตอบอาตมามานั้น ได้เปลี่ยนแปลง

ทัศนคติทั้งหมดของอาตมาชายแก่บอกว่า…ใช่

ผมเห็นอิฐที่วางไม่ดีสองก้อนนั้น แต่ผมก้อเห๊นด้วย

ว่ามีอิฐอีก 998 ก้อนก่อไว้ได้อย่างสวยงาม เปนระเบียบ

อาตมาถึงกับอึ้งทีเดียว นับเปนครั้งแรกในรอบหลายๆๆปี

ที่อาตมามองเห๊นอิฐก้อนอ ื่นๆบนกำแพงนอกเหนือจาก

สองก้อนที่เปนปัญหา ตาของอาตมามืดบอดต่อสิ่งอื่นทั้งหมด

เดวนี้เมื่ออาตมามองเห็นอิฐดีๆๆแล้ว

กำแพงนี้สำหรับอาตมาก้อไม่น่าเกลียดอีกต่อไป

คนเราซักกี่คนที่ตัดสัมพันธ์กะเพื่อน พี่ น้อง

เพียงเพราะเขาเพ่งมองแต่..อิฐที่ไม่ดีสองก้อนนั้น

ที่อยู่ในตัวคนอื่น ทั้งๆๆที่ในความเปนจริง มีทั้งอิฐที่ดี

และอิฐที่ดีจนไม่มีที่ติ เพียงแต่เรามองไม่เห๊นมันเท่านั้น

แทนที่จะเหนสิ่งดีๆๆที่มีอยู่ สายตาของเรากลับเพ่งมอง

จดจ่อเฉพาะสิ่งที่ผิดพลาด มันน่าเศร้าจริงๆ ที่หลายครั้ง

หลายหนเราได้ลงมือทำลาย กำแพงที่ดีลงไปจริงๆๆ